Kırmızı Yağan...

   Bütün yıl  sadece o bir günü bekledi... Tüm biriktirdikleri bir anda akacaktı. Dağılacaktı duyguları, hissizleşecekti. İsyanı dolup taşmıştı. Neredeydi kırmızı yağan? Neden yağmıyordu ve bekletiyordu onu? Sadece bir gün, bir gün... Bir gün yetecek miydi içindeki nefreti akıtmaya...
   Hatırladı o bir günü... Ellerine baktı. Kırmızı, kırmızı, kırmızı...
Yağmura karışacaktı kırmızılar, işlediği günahlar... Gök yarıldı. Günah kovucular birer birer düştü alnına. Damlalar gözlerinde ve ellerindeydi artık. Kırmızı akıyordu. Kırmızı ağlıyordu...İçindeki kırmızı yağmura karıştı, aktı...Durdu, düşündü,o günü hatırladı. Tanıdık bir koku sardı çevresini. Bu kokudan kurtulmak istiyordu. Derisini kazıyıp arınmak, bedeninden sıyrılmak... Leş koktu ortalık şimdi. Vicdanı çürümüş bedenini ele geçirmişti. Kırmızıydı elleri...

Dilek Mai...

Bizim Özgür Yalnızlığımız...

Aslında her insan birazda kendi yalnızlığına aşık olur. Hayalimizde yaşattığımız aşktır yalnızlık. O kutsal, ulaşılmaz aşkı korurken yalnızlaşırız. Ve kendimizden olan bu yalnızlığa aşık oluruz. Çünkü çok tanıdık bir sestir yalnızlığımızın sesi. Acı çekmiş, güvenmek isteyen bir ses; nefes...
Bu aşk, özgür kıldığımız yalnızlığımızın sesidir...
Bu arada yalnızlığa aşk demişken "Her" filmini tavsiye etmeden duramazdım. Kesinlikle izleyin derim. ;)
Ayrıca filmle ilgili bir yazımla yakın zamanda buralarda olacağım. ;)

Dilek Mai




Her filmi Theodore...